Historia WTZ

W listopadzie 1995 r. Teatr im J. Osterwy przyjął w swoją struk­turę orga­ni­za­cyjną grupę dwudzi­estu upośled­zonych umysłowo osób, wśród których znaleźli się uczniowie Szkoły Spec­jal­nej — aktorzy teatru “Roślinka”. (Teatr Roślinka dzi­ałał do 1996 roku na tere­nie Szkoły Spec­jal­nej i przek­sz­tał­cił się w teatr insty­tucjon­alny dla ludzi dorosłych z upośledze­niem umysłowym, zawarty w for­mułę WTZ — Teatroter­apia). Nazwa ta została przyjęta jako nazwa teatru ze względu na wymóg formy insty­tucji finan­su­jącej pomoc soc­jalną i reha­bil­i­tację ludzi niepełnosprawnych.

W Teatroter­apii real­i­zowana jest określona idea zawarta w man­i­feś­cie teatral­nym ludzi upośled­zonych umysłowo tu pracu­ją­cych: “mamy prawo do tworzenia i uczest­niczenia w kul­turze i sztuce teatru, oraz do pełnowartoś­ciowego miejsca w życiu naszego miasta i naszego kraju oraz całego świata przez uznanie, iż tak samo czu­jemy, jak wszyscy nor­malni ludzie”. Teatr przez wiele lat był miejscem niedostęp­nym dla niepełnosprawnych. Inte­gracja ludzi z różnych środowisk, przełamy­wanie wza­jem­nych uprzedzeń i odkry­wanie wspól­noty z powodze­niem może odby­wać się poprzez teatr. Ter­apia przez teatr, jej oczyszcza­jący wpływ, zarówno dla widza jak i aktora, jest metodą sze­roko opisy­waną, a stosowaną już w kul­tur­ach pier­wot­nych. Również ter­apia zaję­ciowa, cho­ciaż nie nazy­wana tak od początku, była prowad­zona od czasu, kiedy człowiek zauważył leczniczy wpływ sen­sownego zaję­cia na swój stan psychofizyczny.

Warsz­taty Ter­apii Zaję­ciowej refun­dowane przez Państ­wowy Fun­dusz Reha­bil­i­tacji Osób Niepełnosprawnych, które zaczęły pow­stawać w Polsce z początkiem lat osiemdziesią­tych, są nowa­torską formą reha­bil­i­tacji osób niepełnosprawnych. Teatroter­apia jest sztuką i rzemiosłem; służy jako narzędzie wewnętrznego wzrostu, roz­woju, wzbo­gace­nia osobowości. Warsz­taty Ter­apii Zaję­ciowej Teatroter­apia pow­stały z inic­jatywy ped­a­gogów przy wspar­ciu Dyrekcji Teatru im J. Osterwy i Wydzi­ału Kul­tury i Dziedz­ictwa Nar­o­dowego. W WTZ — Teatroter­apia uczest­niczy codzi­en­nie 25 osób w wieku 19 – 35 lat. Pracują według autors­kich pro­gramów ter­apeutów, a są nimi aktorzy, pedagodzy, muzycy, plas­tycy i spec­jal­iści innych dyscy­plin. Wys­tęp na sce­nie to szansa na odniesie­nie, na co dzień rzadko dostęp­nego ludziom niepełnosprawnym, sukcesu. Akcep­tacja, oklaski, wzrusze­nie wid­owni jest przeży­ciem wzmac­ni­a­ją­cym nie tylko dla aktorów z WTZ, ale także dla ich rodzin. W tym akcie skupi­enia na dziele, którego twór­cami są ludzie często odrzu­cani i nie rozu­mi­ani przez społeczeństwo, dokonuje się real­iza­cja najważniejszego celu Teatroter­apii — reha­bil­i­tacji społecznej.

Człowiek niepełnosprawny przekracza swoje ograniczenia, złe doświad­czenia. Mając wspar­cie grupy, do której należy, rodziny i ter­apeutów, osiąga nową jakość życia.

W czerwcu,2009 roku prowadze­nie WTZ Teatroter­apia od Teatru im. Juliusza Osterwy prze­jęła Fun­dacja Teatroter­apia Lubel­ska.

Twór­czyni teatroter­apii oraz założy­cielka Fun­dacji, Maria Pietrusza Budzyńska, uznała wyjś­cie ze struk­tury teatru insty­tucjon­al­nego za krok niezbędny. Wyjś­cie poza struk­tury insty­tucji teatru to dla uczest­ników warsz­tatów krok w dal­szym roz­woju społecznym i zawodowym, a także istotny krok dla ich kari­ery artysty­cznej.

Odważna trans­for­ma­cja orga­ni­za­cyjna warsz­tatów doprowadz­iła do szeregu dal­szych zmian: życie artysty­czne uczest­ników warsz­tatów stało się inten­sy­wniejsze, dokonał się rozwój teatroter­apii jako nowa­torskiej metody reha­bil­i­tacji, wzmoc­niono wszelkie dzi­ała­nia społeczne na rzecz osób niepełnosprawnych i ich rodzin oraz na rzecz bliższego i dal­szego środowiska tych osób.

Bło­gosław­ieństwo udzielone, uczest­nikom WTZ Teatroter­apia na kole­jny etap życia w Fun­dacji, przez Teatr im. Juliusza Osterwy, bazu­jące na łączą­cych oby­dwa środowiska pozy­ty­wnych doświad­czeni­ach artysty­cznych, teatral­nych oraz ter­apeu­ty­cznych, stało się jed­nym z wer­sów mod­l­itwy o dobrobyt dla osób niepełnosprawnych i tych, którzy jeszcze teatru nie zas­makowali…

Tym samym: Teatr Ludzi Niepełnosprawnych – TLN uważamy za nazwany i… otwarty…

Pin It on Pinterest