W listopadzie 1995 r. Teatr im J. Osterwy przyjął w swoją strukturę organizacyjną grupę dwudziestu upośledzonych umysłowo osób, wśród których znaleźli się uczniowie Szkoły Specjalnej — aktorzy teatru “Roślinka”. (Teatr Roślinka działał do 1996 roku na terenie Szkoły Specjalnej i przekształcił się w teatr instytucjonalny dla ludzi dorosłych z upośledzeniem umysłowym, zawarty w formułę WTZ — Teatroterapia). Nazwa ta została przyjęta jako nazwa teatru ze względu na wymóg formy instytucji finansującej pomoc socjalną i rehabilitację ludzi niepełnosprawnych.
W Teatroterapii realizowana jest określona idea zawarta w manifeście teatralnym ludzi upośledzonych umysłowo tu pracujących: “mamy prawo do tworzenia i uczestniczenia w kulturze i sztuce teatru, oraz do pełnowartościowego miejsca w życiu naszego miasta i naszego kraju oraz całego świata przez uznanie, iż tak samo czujemy, jak wszyscy normalni ludzie”. Teatr przez wiele lat był miejscem niedostępnym dla niepełnosprawnych. Integracja ludzi z różnych środowisk, przełamywanie wzajemnych uprzedzeń i odkrywanie wspólnoty z powodzeniem może odbywać się poprzez teatr. Terapia przez teatr, jej oczyszczający wpływ, zarówno dla widza jak i aktora, jest metodą szeroko opisywaną, a stosowaną już w kulturach pierwotnych. Również terapia zajęciowa, chociaż nie nazywana tak od początku, była prowadzona od czasu, kiedy człowiek zauważył leczniczy wpływ sensownego zajęcia na swój stan psychofizyczny.
Warsztaty Terapii Zajęciowej refundowane przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, które zaczęły powstawać w Polsce z początkiem lat osiemdziesiątych, są nowatorską formą rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Teatroterapia jest sztuką i rzemiosłem; służy jako narzędzie wewnętrznego wzrostu, rozwoju, wzbogacenia osobowości. Warsztaty Terapii Zajęciowej Teatroterapia powstały z inicjatywy pedagogów przy wsparciu Dyrekcji Teatru im J. Osterwy i Wydziału Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W WTZ — Teatroterapia uczestniczy codziennie 25 osób w wieku 19 – 35 lat. Pracują według autorskich programów terapeutów, a są nimi aktorzy, pedagodzy, muzycy, plastycy i specjaliści innych dyscyplin. Występ na scenie to szansa na odniesienie, na co dzień rzadko dostępnego ludziom niepełnosprawnym, sukcesu. Akceptacja, oklaski, wzruszenie widowni jest przeżyciem wzmacniającym nie tylko dla aktorów z WTZ, ale także dla ich rodzin. W tym akcie skupienia na dziele, którego twórcami są ludzie często odrzucani i nie rozumiani przez społeczeństwo, dokonuje się realizacja najważniejszego celu Teatroterapii — rehabilitacji społecznej.
Człowiek niepełnosprawny przekracza swoje ograniczenia, złe doświadczenia. Mając wsparcie grupy, do której należy, rodziny i terapeutów, osiąga nową jakość życia.
W czerwcu,2009 roku prowadzenie WTZ Teatroterapia od Teatru im. Juliusza Osterwy przejęła Fundacja Teatroterapia Lubelska.
Twórczyni teatroterapii oraz założycielka Fundacji, Maria Pietrusza Budzyńska, uznała wyjście ze struktury teatru instytucjonalnego za krok niezbędny. Wyjście poza struktury instytucji teatru to dla uczestników warsztatów krok w dalszym rozwoju społecznym i zawodowym, a także istotny krok dla ich kariery artystycznej.
Odważna transformacja organizacyjna warsztatów doprowadziła do szeregu dalszych zmian: życie artystyczne uczestników warsztatów stało się intensywniejsze, dokonał się rozwój teatroterapii jako nowatorskiej metody rehabilitacji, wzmocniono wszelkie działania społeczne na rzecz osób niepełnosprawnych i ich rodzin oraz na rzecz bliższego i dalszego środowiska tych osób.
Błogosławieństwo udzielone, uczestnikom WTZ Teatroterapia na kolejny etap życia w Fundacji, przez Teatr im. Juliusza Osterwy, bazujące na łączących obydwa środowiska pozytywnych doświadczeniach artystycznych, teatralnych oraz terapeutycznych, stało się jednym z wersów modlitwy o dobrobyt dla osób niepełnosprawnych i tych, którzy jeszcze teatru nie zasmakowali…
Tym samym: Teatr Ludzi Niepełnosprawnych – TLN uważamy za nazwany i… otwarty…