„Nieposkromienie” to sztuka powstała na bazie „Poskromienia złośnicy” Szekspira odczytanego poprzez doświadczenie osób tworzących grupę teatralną Teatroterapii Lubelskiej. Początkiem pracy nad tekstem było spotkanie i rozmowa z uczestnikami Teatroterapii skupione wokół ich przeżyć i przemyśleń związanych z miłością i erotyką. Sceny, wątki i postaci ze sztuki Szekspira zostały skonfrontowane ze sprawami żyjących dziś w Polsce ludzi z niepełnosprawnością.
Na czym polega ich poskromienie? Wobec czego buntują się dzisiejsze Kasie? Z kolejnych rozmów z założycielką i szefową Teatroterapii Lubelskiej, Marią Pietruszą-Budzyńską oraz z jej podopiecznymi w zderzeniu z sytuacjami z szekspirowskiego „Poskromienia złośnicy” wyłaniały się kolejne sceny o miłości, o seksie, o niemożliwości spełnienia, o zablokowanych pragnieniach, o osamotnieniu i bólu. Tekst „Nieposkromienia” stara się zachować komediowo-tragiczny charakter Szekspirowskiego oryginału. Plotą się ze sobą romansowe historie, publicystyczne fakty i skecze oparte na rzeczywistych doświadczeniach. Dzisiejsza Kasia, podobnie jak tamta, ze wszystkich sił próbuje nie dać się poskromić. Dzisiejszy Petrucchio z trudem próbuje się odnaleźć w narzuconej mu roli poskramiacza. Krąg osób wokół nich, z ich rodzicami włącznie, próbuje, jak tamci odnaleźć się w ograniczeniach i mechanizmach społecznych, krzywdzących i niesprawiedliwych.